ร้านหนังสือตอนบ่ายๆ

วันนี้ไปเดินซื้อนิตยสารที่คอมเพล็กซ์ครับ

ยืนเลือกอยู่ซักพักผมก็เห็นอะไรบางอย่างที่สะดุดตาจนอดมองไม่ได้

มันคือหนังสือเล่มหนึ่งที่หน้าปกเป็นรูปน้องแพมนุ่งน้อยห่มน้อย

หันไปมองข้างซ้าย ผมเจอเอมี่มรกต อยู่ในชุดที่ไม่ต่างกันเท่าไหร่

มองไปทางขวา อะจ๊าก ตั๊กบงกช

ผมยืนนิ่ง ตาปริบๆ นี่มันเหี้ยไรกันวะ

สารภาพว่าโกรธครับ โกรธมาก

ร้านหนังสือเสือกเย็บแม็คไว้ครับ เชี่ย แล้วกูจะเปิดดูข้างในยังไง

ผมพยายามแหกดูให้ได้ แงะข้างบนข้างล่าง พยายามสอดส่องจากช่องว่าง

จริงๆผมไม่ใช่คนหื่นนะครับ แต่มีนิสัยทำอะไรแล้วต้องทำให้สำเร็จ 55555555+

แต่ความพยายามของผมคงไม่ถูกใจแม่ค้าเท่าไหร่

แม่ค้ามองผมตาเขม็งครับ ประมาณว่าถ้าแม็คหลุดปุ๊บ จะเข้ามาประชิดตัวผมทันที จากนั้นก็เอาปืนจี้แล้วบังคับให้ผมซื้อหนังสือให้ได้

ผมไม่ได้เวอร์นะ แต่สายตาแกบ่งบอกว่าอย่างนั้น

ตลอดเวลาที่พยายามดูหนังสือ ผมต้องต่อสู้กับตัวเองอย่างหนัก

แรงกดดันมหาศาลจากสังคม และรังสีอำมหิตสุดโฉดจากเจ้าของร้าน

ยื้ออยู่ได้เกือบ5นาที ผมก็แพ้ ความอายเริ่มมาเยือน

ก่อนที่ผมจะแพ้ศึกครั้งนี้ ทันใดนั้นเองก็มีอัศวินแก่ๆขี่มาขาวมาหา

หน้าตาแกทรงภูมิมากครับ ใส่แว่นกรอบหนาๆ มองแล้วคล้ายมัครทายก

ผมเห็นหน้าแล้วนึกในใจ แกต้องมาซื้อหนังสือพระล้านเปอร์เซ็นต์ นะโม ศักดิ์สิทธิ์ พระเครื่องอิทธิฤทธิ์ กรุสยาม พุทธจักรพระเครื่อง บลาๆ….

ดูจากใบหน้าแล้ว หนังสือเหล่านี้ อาจถูกแกกว้านซื้อจนหมด

ผมเริ่มค้นพบสัจธรรมด้วยตัวเอง เกิด แก่ เจ็บ ตาย ใครจะหนีพ้น เรื่องรูปร่างเอย นางแบบเอย ความสวยความงามเอย มันไม่จีรังทั้งนั้น โอม อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ท่านเป็นพระเอกของผมจริงๆ เพียงแค่เห็นวัตรปฏิบัติ ก็ทำให้ผมสำนึกได้โดยไม่ต้องสอนอะไรทั้งสิ้น

ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ความสุขจากการใช้ชีวิตมันมีอยู่ทุกที่ ถ้าเราหามันเจอ

คิดแบบนั้นผมก็ตัดสินใจเดินไปหยิบหนังสือพระเล่มหนึ่ง แล้วก็จะไปจ่ายตังค์

ก่อนที่จะจ่ายตังค์ผมคิดได้ว่าอยากลองดูว่าท่านผู้เฒ่าท่านนั้นจะอ่านหนังสือเล่มไหน ผมว่าจะลองซื้อมาอ่านบ้าง เพื่อจะมีท่าทางทรงภูมิเหมือนท่าน

เยส!!! ผมเห็นท่านกำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ดูท่านมีความสุขจริงๆที่ได้อ่านหนังสือธรรมมะ

ผมรีบเดินอ้อมไปอีกข้างเพื่อที่จะดูชื่อหนังสือ แล้วผมก็เห็นจนได้

Zoo วีคลี่ย์ ………….

……….เอ่อ……………..

………..คือ……………

ผมปากแบะ นัยย์ตาถลน “ไอ้เชี่ย นี่มันหนังสือน้องแพมนี่หว่า”

ผมอ้าปากค้าง มองหนังสือแล้วก็มองที่ลุงอย่างไม่เชื่อสายตา

ลุงหันมามองผมแว๊บหนึ่งแล้วก็กลับไปยิ้มกับน้องแพมต่อ

นี่มันไอ้แก่ตัณหากลับนี่หว่า แม่งงงงงงงงงง

แล้วขอโทษ ไม่แคร์ใครด้วยนะครับ อีตานี่ต้องเอาไป5กระโหลก

ผมมองที่คนขายทันที หึหึ อีตาลุงนี่เสร็จแน่ๆ เสือกแกะแม็คอ่าน

ผมมองคนขายแบบวิงวอน พร้อมส่งกระแสจิตว่า “คนขายครับ แก้แค้นให้กูด้วยครับ”

เฉยครับ คนขายไม่ทำไรเลย ผมเกาหัวแกรกๆ อะไรวะ ไม่โกรธเลยรึไง

หรือว่า…….ใช่แล้ว……อีตานี่แม่งต้องเป็นลูกค้าประจำแบบไม่ต้องสงสัย

ผมหัวเสียทันที กูซึ้งไปเพื่ออะไรวะเนี่ย

ผมเอาหนังสือพระไปเก็บทันที เออ กูจะไม่อายอีกต่อไปแล้ว กูจะซื้อน้องแพม

…….

……

มันหมดแล้วครับ อันนั้นคือเล่มสุดท้าย

ผมกัดฟันกรอดๆ มันจะทำร้ายจิตใจกูไปถึงไหน

เออ แม่งไม่เอาก็ได้วะ กูเอาฉบับอื่นก็ได้

ถึงตอนนี้ผมพึ่งสังเกตครับว่า นิตยสารแนวนี้โคตรเยอะเลย

หยิบบางเล่มมาดู ผมกลับรู้สึกไม่ดีต่อบุคคลที่เรียกตัวเองว่าสื่อมวลชนครับ

ผมเห็นภาพดาราถูกถ่ายตอนนมหกมั่ง ถ่ายกางเกงในตอนเผลอมั่ง เต็มไปหมด

ดูจากมุมกล้องแล้ว ไอ้คนถ่ายคงจะพยายามถ่ายหัวนมให้ได้ บางภาพน่าเกลียดมาก เห็นหน้าดาราครึ่งเดียว แต่นมเต็มจอ

มาคิดๆดูมันก็น่าตกใจนะครับ สื่อแบบนี้เต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด แถมวางขายโจ่งแจ้งอีกต่างหาก

บางคนอาจจะบอกว่ามันก็เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ สังคมควรจะยอมรับเรื่องนี้ได้แล้ว

ผมก็เห็นด้วยครับ เรื่องเพศเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่…ผมคิดว่าไอ้หนังสือพวกนี้ มีส่วนในการทำให้เกิดเรื่องผิดธรรมชาติขึ้น

เด็กไงครับ

ใครบอกว่าสื่อไม่มีอิทธิพลกับเด็กผมเถียงขาดใจ สมัยก่อน หลายคนที่ขาดสติทำอะไรชั่วๆก็เพราะได้อิทธิพลจากหนังสือการ์ตูนไทยเล่มละบาทนะครับ

หนังสือพวกนี้มักเป็นเรื่องเกี่ยวกับผีมั่ง ผัวเมียมั่ง ที่สำคัญก็คือ มักเป็นเรื่องชิงรักหักสวาท

ผมกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า หนังสือโป๊เล่มแรกที่ผมดู ก็คือหนังสือพวกนี้

อย่างที่รู้กันว่า มนุษย์มีสัญชาติญาณทางเพศทุกคน สื่อพวกนี้จะไปช่วยกระตุ้นให้สัญชาติทางเพศของเด็กให้มันมาเร็วกว่ากำหนด เร็วกว่าสิ่งที่มันควรจะเป็น

คำพูดก็มีส่วนไม่น้อย ผู้ใหญ่เองนั่นแหละที่ทำให้เด็กก้าวร้าว

เด็กข้างบ้างผมได้ยินคนด่ากันแล้วเอาไปถามแม่ ผมเนี่ย ได้ยินมากับหู เจอมากับตา

“แม่ๆ ที่ลุง…พูดว่า เย็ดแม่ง นี่คืออะไรหรอคับ”

รู้สึกยังไงบ้างครับ

สังคมทุกวันนี้ มันช่วยกันคนละไม้คนละมือที่ทำให้ประเทศเราแย่ลงครับ

อ่านแล้วรู้สึกหดหู่มั้ยครับ

หดหู่จนลืมเรื่องของผมแล้วใช่มั้ยครับ

ดีแล้วครับ ลืมมันซะ 5555555+